ستون از قرنطینه: همه گیر نیست یک دور افتاده فاجعه – این یک هشدار از اجتناب ناپذیر آینده

Coronavirus همه گیر به شدت طرح میتوانست به زندگی در بسیاری از راه های پیش بینی نشده. در UCLA جامعه ما است قابل ملاحظه ای ایران توسط شبیه احساس از دست دادن و سردرگمی و نگرانی بلکه توسط نور امید و چشم انداز است که این بیماری همه گیر آورده به خط مقدم. در "ستون از قرنطینه" Daily Bruin کارکنان و جامعه ارسالی برجسته داستان های شخصی که علامت این بی سابقه لحظه. اگر شما یک قرنطینه داستان برای گفتن, شما می توانید آن را در اینجا و یا ایمیل [email protected].

با وجود جدایی فیزیکی از دانشگاه UCLA دانشگاه و جامعه من آمده ام به دانستن وجود دارد, من نسل میل های درونی خود را به افکار و احساسات در رسانه های اجتماعی اجازه داده است من را به نگه داشتن زبانه ها در چگونه ما جمعیتی شده است دست زدن به این بیماری همه گیر.

در حالی که موضوع اصلی بحث منتقل کرده اند ما به طور کلی احساسات یکی از اضطراب های ناشی از استارک وحی که جهان ما است که به عنوان پایدار به عنوان بسیاری از ما قبلا گرفته شده برای اعطا. ما دردناکی آگاه باشید که ما نمی دانیم که آنچه که در آینده نگه می دارد اما ما هستند که برخی از آن نخواهد بود که ما برای امیدوار بود.

هنگامی که تلاش برای بی اعتبار تخصص بسیار تحصیل دانشمندان با پیچیده به درک این موضوع در دست چهره های سیاسی در تمام سطوح اولویت رشد اقتصادی بر رفاه عمومی است. دیدن کسانی که در قدرت رسیدگی به این بحران در آن شیوه را تشدید کرده است که احساس وحشتناک است که به اشباع من رسانه های اجتماعی خوردها.

اما برای من این همه جا و خرد کردن ترکیبی از ترس و نا امیدی جدید نیست.

من علاقه مند شده اند و پرشور در مورد طبیعت و حفاظت از آن تا زمانی که من می توانید به یاد داشته باشید. علاقه ای که شاید ناشی از وضعیت من به عنوان یک یهودی midwesterner قوی هنجارهای فرهنگی مسئولیت برای زمین رفاه متحد با قرار گرفتن در معرض مکرر به فضاهای طبیعی. یا شاید آن را فقط یک شور و شوق ذاتی که تجلی صرف نظر از میراث و یا خانه.

ریشه کنار, که محیط زیست باعث شده است تا من به اکتشاف علمی از این موضوع است. نه تنها من صرف وقت آزاد من خواندن و تماشای فیلم در مورد فاجعه ای جهانی است که بشریت مدرن اما من نیز اختصاص داده شده مطالعات من در اینجا در UCLA به آن است.

و این است آنچه که من آموخته اند که از دنبال کردن این دوره از مطالعه: نسل من می دانم مشکلات و فاجعه به مراتب وحشتناک تر از این بیماری همه گیر.

من هم می دانم که آن را قابل پیشگیری بود.

کارشناسان شده است, زنگ, زنگ, زنگ, برای چند دهه, هشدار دهنده هر کس که تغییر شیمی جو و یکسره نابودی اکوسیستم را قبر انشعابات.

اما کسانی که آلارم کاهش یافته است بر گوش کر مسدود شده توسط وسوسه لجام گسیخته رشد اقتصادی – صدای آشنا ؟

در حالی که این ویروس در کوتاه مدت موضوع فاجعه زیست محیطی ما مسئول برای رفتن به آشکار شدن در دراز مدت. برای مدت زمان طولانی من اعتقاد بر این است که به معنای آن است که رفتن به آرامی اتفاق می افتد. ما در حال ضربه زدن بیش از هر یک از مهره های بازی دومینو در یک زمان و ما فقط نیاز به توقف قبل از بیش از حد بسیاری کاهش یافته است.

از طریق مطالعات من در UCLA من آمده ام به درک که دومینو در حال ضربه زدن به یک دیگر ، حتی اگر ما توقف پمپاژ کربن به اتمسفر و از بین بردن زیستگاه های طبیعی این بسیار دوم ما در حال حاضر آغاز شده است که حلقه بازخورد مثبت. نهایی عواقب دروغ هنوز در انتظار.

مردم تصمیم گیری در مورد ما جمعی قربانی در وسط coronavirus اغلب کسانی که جمعیتی در معرض خطر از درد و رنج به شدت از آن است.

در سیاست های زیست محیطی است که این مورد نیست.

عواقب ناشی از بی مسئولیتی ما پیشینیان را نمی خواهد ایشان به خرس – آنها خواهد بود و ما فرزندان ما و هر نسل دیگر بار برای بقیه از وجود انسان است.

تجربه یقین در آن دانش و واقعا دارای چه پدیداری موقت دنیای من بوده است تخلیه و اغلب قریب به اتفاق بار عاطفی. و بر خلاف که از این بیماری همه گیر از آن است که دور از جهانی است.

و پس از اتفاقاتی که مشخص می شود این سال تحصیلی را در یک بسیار متفاوت تن برای من. هر زمان که من خودم ناراحت بر آنها وجود دارد صدای گریم در پشت ذهن من به من گفتن که یک روز من خواهد بود مایل به ارائه چیزی برای بازگشت به این زمان است.

به دلیل آن است که رفتن به بسیار بدتر است.

Payton Kammerer دوم-سال اکولوژی رفتار و تکامل دانش آموز از مچسنی پارک ایلینوی و نظر و مقاله نویس برای Daily Bruin.